Het lijkt erop dat Netflix steeds meer casual anime-kijkers (anime is de verzamelnaam voor Japanse cartoonseries) aan zich willen binden met het aanbod die zij tegenwoordig hebben. Violet Evergarden is een hoog geanticipeerde serie die al twee jaar geleden werd aangekondigd door de populaire studio Kyoto Animation, die geliefde series creëerde zoals Clannad, Air en K-ON. Wat mag je casual Netflix-kijker van deze animatieserie verwachten?
Wat je allereerst merkt als je Violet Evergarden voor het eerst aanzet, is de adembenemende animatiekwaliteit van de show. In een tijd waarin Japanse animatiestudios zoveel mogelijk animes aan het uitdraaien zijn, werkt dat vaak ten nadele van de kwaliteit van de animatie. De animatie is gehaast, er zitten frames tussen waarin het lijkt dat de personages door een kind getekend zijn en vaak gaat dat ten koste van het plezier van het kijken. Met Violet Evergarden heb je dat niet; het ziet er levendig en lumineus, de scenes lopen strak en soepel in elkaar over en de aandacht aan alle details is smetteloos. Het feit dat Netflix heeft geholpen met de financiering van deze anime heeft daar ook erg veel mee te maken natuurlijk.
In de allereerste aflevering maken wij kennis met de hoofdpersonage: Violet. Zij lijkt gewond te zijn geraakt tijdens een oorlog waar wij tot nu toe niks over weten, waarin zij beide haar armen heeft verloren; nu moet ze gewend raken aan twee metalen neparmen. Als een oude kennis van het leger haar komt bezoeken en haar mee naar huis wil nemen, komen we erachter dat Violet als een ‘wapen’ wordt gezien en wacht op de orders van haar generaal Gilbert Bourgainvillia. Het blijkt dat hij ook gewond is geraakt tijdens de oorlog en dat zij op zijn verzoek met Claudia mee moet gaan.
De eerste twee afleveringen starten erg sloom; we krijgen vooral veel expositie over wie Violet is, waar zij vandaan komt (maar natuurlijk niet het hele verhaal) en waarom zij zo is zoals ze is. Violet is een plichtmachtige, formele dame met weinig emoties. Ze kent alleen gehoorzaamheid en weet ook niet wat ze met zichzelf moet doen zonder haar generaal. Als ze een plek aangeboden krijgt om te blijven, weigert ze deze omdat ze nog steeds wacht op orders van de generaal. Op zichzelf heeft ze geen interessant persoonlijkheid, maar het is wel aangrijpend hoe een personage met haar karakter op alledaagse dingen die zei in het leger niet gewend was.
Uiteindelijk krijgt Violet een baan binnen een postbedrijf, waar wij de andere personages van de serie ontmoeten. Tot nu toe lijken deze niet zo’n grote aanwezigheid binnen het verhaal, maar het is ook maar net begonnen. Violet raakt geïnteresseerd in een baan als een Auto Memories Doll, een vrouw die gespecialiseerd is in het schrijven van brieven voor andere mensen die bijvoorbeeld niet kunnen schrijven of gevoelens goed mogelijk op papier willen hebben. Violet wil op deze manier erachter komen wat de laatste woorden die Generaal Gilbert tegen haar zei betekenen: ik hou van jou. En dit is waar het echte verhaal begint.
Aflevering twee laat de tweestrijd zien tussen een persoon die heel graag de emoties van andere wil leren kennen, maar zelf weinig emoties heeft. Violet wordt tot een Doll getraind, maar is nog veel te formeel en nauwkeurig om het werk te begrijpen. Een andere personage genaamd Erica vertelt haar dat zij niet geschikt is voor het soort werk dat zij doen, maar komt later voor Violet op door te zeggen dat als ze hard genoeg werkt, ze het uiteindelijk wel in de vingers krijgt. Violet ziet dit als iets tweestrijdigs; eerst vertelt Erica haar dat ze niet geschikt is voor de baan, maar uiteindelijk vindt ze wel dat ze moet blijven. Op deze manier leert Violet langzamerhand meer over wat het is om een mens te zijn.
Esthetisch gezien lijkt de show zich af te spelen in een soort Victoriaans, cyberpunkachtige Europese stad (de stad waar zij naartoe reizen heet toevallig Leiden.) De kleding zijn een mix van grote, ouderwetse doekenjurken en pakken, maar ook moderne zwarte jurkjes en zelfs tribalachtige outfitjes. De serie lijkt vooral emotie te willen laten zien door de expressies van de personages. Zo laat Violet niet veel emotie zien in haar gezicht, maar haar helderblauwe ogen vertellen dat er veel meer achter schuilt dan wat zij laat zien.
Hoewel de plot heel erg anime-achtig is (schattige meisjes die om een of andere reden als wapens worden gebruikt, een simpel verhaal binnen een prachtige wereld, een meisje dat haar leven probeert op te pakken in een naoorlogse wereld…) heeft het toch wel iets unieks. Het is nog veel te vroeg om te zeggen of het verhaal de kwaliteit van de animatie evenaart – maar tot nu toe lijkt het dat het verhaal heel stapvoetjes vooruitkomt. Dat is op zich geen slecht iets, zeker voor een adembenemende series zoals deze. Je hebt meer tijd om alles wat er op het scherm gebeurd tot je te nemen. Maar ik hoop wel dat het verhaal zo langzamerhand op gang komt. Als je van mooi geanimeerde series houdt, dan is even twintig minuutjes uit je dag halen om een aflevering te kijken van deze mooie serie zeker de moeite waard.
Geschreven door: Lola Cooper
Beeld: Netflix
© Alles over Series
