Na de Netflix Original serie House of Cards laat topregisseur David Fincher een nieuwe Netflix-reeks op de wereld los, namelijk MINDHUNTER (en ja, die hoofdletters horen zo). Op 13 oktober werden alle 8 de afleveringen aan het aanbod toegevoegd dus tijd om te kijken of deze serie van het niveau is als Finchers eerdere werk. Lees er meer over in de Netflix Kijktip: ‘MINDHUNTER’.
De eerste scène heeft je meteen goed te pakken. Het is donker en duister en in de grauwheid speelt zich een gijzelingsdrama af. Een man die beweert onzichtbaar te zijn, houdt vijf mensen gegijzeld en eist met zijn vrouw te praten. Het is aan de jonge FBI- agent Holden Ford om het tot een goed einde te brengen. De gijzelaar schiet zichzelf al snel dood en iedereen is blij, behalve Ford. Want hij had willen weten hoe hij ook de dood van de gijzelnemer had kunnen voorkomen.
Maar het is de jaren zeventig en de FBI doet niet aan psychologie bij het opsporen van daders. Maar Holden denkt dat ze door psychologie toe te passen beter kunnen worden in hun speurwerk. De FBI geeft hem die kans en samen met de meer ervaren Bill Tench reist hij van politiekantoor naar politiekantoor om agenten duidelijk te maken dat enkel de (rationele) feiten niet volstaan om de daden van ‘gekke’ moordenaars te begrijpen.
Fincher keert met de Netflix Original serie MINDHUNTER terug naar vertrouwd terrein. Zijn doorbraakfilm Se7en uit 1995 en Zodiac uit 2007 gaan immers eveneens over seriemoordenaars. En beide films worden gezien als zo’n beetje het beste qua film over een dergelijk onderwerp. In MINDHUNTER gaat Fincher gruwelijkheden niet uit de weg. We zien meerdere crime scenes die doen denken aan Se7en. Je zou dus denken dat Fincher met deze serie iets geweldigs kan afleveren.
Maar de eerste aflevering stelt wat dat betreft toch teleur. De opening belooft zoveel en is intens, gruwelijk en spannend (ondanks dat we geen van de personages op dat moment kennen). Maar daarna lijkt de hele aflevering een beetje te strompelen om maar aan te geven dat de FBI in de jaren ’70 psychologie niet serieus neemt.
Daarbij is Jonathan Groff een opmerkelijke keuze voor de hoofdrol. Vaag herkende ik hem ergens van, maar ik moest op IMDB kijken om erachter te komen dat hij in Glee speelde, waarna zelfs nog een googlebeurt nodig was om te plaatsen welk personage hij ook alweer speelde. En dat is niet verbazingwekkend want in de eerste aflevering mist hij het charisma dat je verwacht van een personage waar het om draait.
Oordeel
Aan het einde van de eerste aflevering wil je wel doorkijken, dus dat is in ieder geval een goed teken. Het is dus wel de moeite waard, maar of het een hoog binge- gehalte heeft zullen de hierop volgende afleveringen moeten uitwijzen. Mijn hoop is dat Groff in de rol groeit en er meer momenten komen zoals de opening. Als iemand binnen dit genre iets cools zou moeten kunnen leveren, is het immers Fincher wel.
© Alles over Series
